Jasny punkt widzenia 2007-08-04
12:40:00

Marnotrawstwo po dobrzańsku
Emocje po najlepszym sezonie Dobrzanki już opadły, dlatego na spokojnie można przeanalizować sytuację i zapytać: co dalej? Przykro to stwierdzić, ale ten wielki sukces, który osiągnęli nasi piłkarze, niestety w ciągu kilku tygodni został zniweczony.

Historia ma to do siebie, że lubi się powtarzać. Co mam na myśli? Wróćmy do roku 2002, a konkretnie do sezonu 2001/2002, bardzo podobnego do dopiero co zakończonego. Naszym największym przeciwnikiem był wtedy Orkan Niedźwiedź (czy ktoś jeszcze pamięta, że w Niedźwiedziu był silny zespół?). Przegraliśmy 1 miejsce w ostatniej kolejce. Jednak udało nam się awansować do A klasy z baraży.

W nowych rozgrywkach byliśmy nowicjuszami, jednak każdy rozegrany mecz dodawał naszym piłkarzom doświadczenia, które później zaprocentowało. I tak debiut w wyższej lidze zakończyliśmy na dobrym, jak na nowicjusza i niezwykle silną ligę (grały tam Jodłownik, Łosoś, Biecz, Barciczanka…) – 12 miejscu (A klasa liczyła wtedy 18 zespołów). I wtedy zaczęła się równia pochyła. Zarząd zadowolony tym sukcesem spoczął na laurach, nie robiąc nic w kierunku poprawy organizacji (infrastruktura, beznadziejny stan płyty głównej itp.). W rezultacie odeszli najlepsi piłkarze: Paweł Drożdż (do Tymbarku), Maciej Gąsior (do Orkana Szczyrzyc) i Ryszard Michór (do Wierchów Rabka). I tak wszystko się posypało. Efekt: ostatnie – 12 miejsce w sezonie 2003/2004 – w zreformowanej i dużo słabszej A klasie nowosądecko-limanowskiej. Nie spadliśmy tylko dzięki reorganizacji rozgrywek, polegającej na powiększeniu tej klasy rozgrywkowej do 14 drużyn.

Co prawda sezon później (2004/2005) dobrzanie zakończyli rozgrywki na piątym miejscu, jednak kolejny (2005/2006) znów na dwunastym (przy czym całą rundę jesienną piłkarze grali na wyjazdach z powodu remontu boiska). Biorąc pod uwagę fakt, że z roku na rok liga była coraz słabsza nie można tych występów uznać za udane, chociaż wspomniane piąte miejsce, wydawało się wtedy sukcesem.

I tak doszliśmy do lata 2006 roku. Zostaje utworzona A klasa limanowska, która jest jeszcze słabsza. Nadarza się więc okazja by zmazać plamę z poprzedniego sezonu i powalczyć o wyższe cele. Trenerem zostaje Jarek Kordeczka, który wcześniej pracował z juniorami i trampkarzami, a jeszcze niedawno grał w jednym zespole ze swoimi nowymi podopiecznymi. To jego dziełem jest stworzenie świetnej atmosfery w drużynie, w której nie ma miejsca na kłótnie, wzajemne obrażanie się, lecz panuje prosta zasada: „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”.

Po raz pierwszy seniorzy solidnie przepracowali cały okres przygotowawczy. Efekt piorunujący: pierwsze miejsce – Dobrzanka mistrzem jesieni! Również w tym samym okresie (lato) została utworzona strona internetowa www.dobrzanka.nln.pl, która z miejsca stała się marketingowym hitem. Odwiedzali ją kibice większości naszych rywali, wyrażając swoje poglądy (oczywiście nie zawsze było kulturalnie, jednak udało się powstrzymać chamstwo, blokując opcję komentowania). Mogliśmy też szybko przekazywać relacje, wyniki i zdjęcia, dzięki czemu w błyskawicznym tempie rosła ilość nowych czytelników.

Zimą piłkarze znów dostali w kość od trenera, warunki treningów również znacząco się poprawiły, za co serdecznie dziękujemy wójtowi Benedyktowi Węgrzynowi, który udostępnił nam nową halę. Wzmocnień żadnych nie było, prócz powrotu z wypożyczenia z Limanovii Daniela Palkija. W Dobrzance zazwyczaj grali tylko wychowankowie, co według mnie jest najlepszym modelem funkcjonowania amatorskich klubów. W Dobrej zawsze był potencjał, niestety nigdy nie został należycie wykorzystany. Dla porównania w Pisarzowej doszło do wielkich wzmocnień, poprzychodzili nowi i ograni w wyższych ligach piłkarze, którzy na pewno nie byli tak mentalnie związani z klubem jak dobrzanie. Dlatego też atmosfera w drużynie była naszym największym atutem. Zawodnicy także zebrali w poprzednich sezonach sporo doświadczenia i tak zbudowana młoda drużyna z kilkoma rutyniarzami w składzie zaczęła grać świetnie i równo, wygrywając mecz za meczem.

Na wiosnę wszystko idzie zgodnie z planem. Kolejni rywale na deskach, atmosferę psuje afera z walkowerem. Jednak piłkarze walczą nadal i mimo odebrania trzech punktów odzyskują fotel lidera! Niestety w przedostatniej kolejce tracimy w Słopnicach pewne wydawałoby się trzy punkty w 96 minucie… O awansie możemy zapomnieć. Ostatnia kolejka nie przyniosła niespodzianki (inna sprawa, że przynieść nie mogła…) i tak na zakończenie przegrywamy awans jednym punktem.

Wracając jeszcze do walkowera to przypomina mi się sezon 2003/2004, kiedy to Hart także jednym punktem wygrywając z Limanovią uzyskał awans, dzięki ukaraniu Gorców walkowerem za mecz z Hartem (na boisku Gorce zwyciężyły 2:0) za… a jakże! – niezapłacenie w terminie kartek. No ale z reguły gdy obie drużyny idą przez cały sezon „bark w bark” a miejsce premiujące awansem jest tylko jedno, zawsze kończy się na „zielonym stoliku”.

Po podsumowaniu minionych rozgrywek, nasuwa się pytanie co dalej? Wydawałoby się, że odpowiedź jest prosta: trzeba iść za ciosem i w cugach wygrać A klasę, udowadniając wszystkim, że awans nam się należał. Bo powiedzmy sobie szczerze – byliśmy najlepszą drużyną. Z Olimpią co prawda nie wygraliśmy, ale gdyby klub funkcjonował jak należy, sławna kartka zostałaby zapłacona. Jednak w Dobrzance nikt na błędach nie myśli się uczyć! Zamiast poprawić organizację, infrastrukturę oraz zadbać o dobre przygotowanie do sezonu itd., itp., niestety nie zrobiono nic! Po ostatnim gwizdku sędziego, kończącym mecz z Ujanowicami oraz sutym zakończeniu u „Fela”, każdy poszedł w swoją stronę, zapominając o błędach jakie popełniono w minionych latach.

Widząc to wszystko, Jarek Kordeczka zrezygnował z funkcji trenera I zespołu, nie chcąc mieć na głowie tych wszystkich problemów, a jako pasjonat oraz osoba profesjonalnie traktująca swoje obowiązki, nie mógł sobie pozwolić na takie marnotrawstwo. Szkoda tylko tej gigantycznej pracy, którą wykonał, żal patrzeć jak zostaje ona zniweczona. Po ostatnim meczu boisko ani razu nie zostało skoszone ani podlane, w efekcie wygląda po prostu tragicznie. Z perspektywy czasu zastanawiam się czy awans do VI ligi by coś zmienił? Raczej przedłużyłby tylko istniejący stan. Pozostaje tylko żal i smutek, że po raz kolejny Dobrzanka nie wykorzystuje ogromnej szansy, mając sukcesy na wyciągnięcie ręki. Zarząd niestety nie stanął na wysokości zadania, obecnie znajduje się w rozsypce.

Do dziś (piszę to 30.07.2007) seniorzy nie mają trenera, a sezon zaczyna się za dwa tygodnie… Nadzieja jedynie w tym, że część seniorów przychodzi potrenować z juniorami, którzy dostają od Jarka mocny wycisk i dzięki temu będą do sezonu w miarę przygotowani.

Wszędzie słychać falę krytyki pod adresem zarządu, jednak niech każdy z nas zastanowi się chwilę i pomyśli: co zrobił by ten stan zmienić? My Polacy mamy to do siebie, że lubimy udzielać rad, krytykować, wytykać błędy innym, lecz gdy ktoś zapyta nas: „A co ty zrobiłeś w tym kierunku?”, słychać tylko nasze milczenie. Dlatego też powyższym tekstem starałem się obiektywnie ukazać realia związane z funkcjonowaniem naszej ukochanej Dobrzanki i dać do myślenia nie tylko zarządowi, ale także potencjalnym krytykom. Sam biję się w pierś i przyznaję do tego, że w ostatnim czasie, prócz artykułów w „Dobrzańskich Wieściach” oraz na stronie internetowej, nie angażowałem się w sprawy klubowe. Wynikało to oczywiście z moich obowiązków zawodowych, ale nie chcę asekurować się łatwym alibi. Wstyd przyznać, ale nie potrafiliśmy się zorganizować i nie patrząc na zarząd poprawić organizacji, skosić wreszcie tę trawę i swoim głosem doprowadzić do zainstalowania nawodnienia boiska (przecież rzeka jest blisko!).

Oczywiście zadania te leżą w gestii zarządu, ale widząc jak jest, można wziąć sprawy w swoje ręce, nieprawdaż? Przykładem może tu być Stróża, mała miejscowość w naszej gminie, której mieszkańcy własnymi siłami i zaangażowaniem przyczynili się do powstania pięknych boisk trawiastych, brawo!

Na zakończenie napiszę, że wciąż żyję nadzieją, iż problem boiska i organizacji wreszcie zniknie, a nasz ukochany klub będzie walczył o najwyższe cele w... piątej lidze! Bo gdybyśmy w stu procentach wykorzystali potencjał ludzki jaki posiadamy, przy właściwym szkoleniu i zarządzaniu klubem, jestem pewien, że właśnie tam byśmy grali. Czego sobie, piłkarzom i kibicom życzę.

Dodane przez: kaletinho, wyświetleń: 3147, Skomentowano 67 razy

 Dodaj komentarz powrót